رسيد مژده که آمد بهار و سبزه دميد

وظيفه گر برسد مصرفش گل است و نبيد

صفيــر مرغ برآمــــد، بط شـــــراب کجاست

فغان فتـــاد بـــه بلبل، نقاب گــل که کشيد

ز ميــوه‌هــــاي بهشتي چــــه ذوق دريابــــــد

 هـر آن که سيب زنخــدان شاهــدي نگـــزيد

مکن ز غصــه شکــايت که در طريق طلب

  به راحتي نرسيد آن که زحمتي نکشيد

ز روي ساقي مهوش گلي بچين امروز

که گرد عارض بستان خط بنفشه دميد

 چنان کرشمـــه‌ي ساقي دلم زدست ببرد

که با کسي دگرم نيست برگ گفت و شنيد

من اين مرقع رنگين چــو گل بخواهم سوخت

کــه پير باده‌فـــــروشش به جرعه اي نخريد

   بهــــار مي‌گــــذرد دادگستـــــــرا دريــــــاب

    که رفت موسم و حافظ هنوز مي نچشيد